Dende os Castrexos ata as campanadas do 2000

Durante este curso estudamos moito sobre a historia de Galicia, aprendimos o pasado co fin de coñecelo e entender o presente. 
Sabemos agora que Galicia ten moita história, moito que contarnos e quizais moito que ainda non sepamos. Sabemos que pasou por bós momentos e por outro que foron máis baixos.


Moitas veces vese Galicia como un lugar de paletos ou de xente inculta, pero a verdade é totalmente diferente. Hai poucos lugares que teñan unha mezcla cultural tran grande como a que nos temos (Castrexos, Romanos, Suevos, algo dos vikingos...) 
Todos os séculos son relevantes, todos teñen algo mesmo ata os séculos escuros e os suevos. 


Galicia xa dende o devén da história foi un lugar elonxado da man de deus que pouco se fixo ou se quexo facer por el. Sempre foi o que iba por detras de todos os avances tenolóxicos e industriais, pero a verdade que dende o século XX, parece que histo cambiou. Xa se pode dicir que Galicia é un lugar "moderno", é posible que ainda non telamos rascaceos ou parques de attracciones, pero teñen outros as nosas praias, os nosos prados, os nosos acantilados ou os nosos montes? 
Non querria facer disto un discurso político ou algo polo estilo, simplemente un breve glosario que enmarcase o porqué do nosos presente. 


En definitiva paréceme que é importante coñecer a historia e mais aun do lugar onde vives e de donde te criaste.

Citroën

ANTECEDENTES HISTORICOS


Después de 1945, en los países atrasados se generalizó la idea de que la
industria automovilística constituía una oportunidad para acortar rápidamente
la brecha que les separaba de los países industriales y abastecer al local.
Manufacturar vehículos permitiría el aprendizaje industrial de todo un país;
además, resultaba atractivo para las empresas transnacionales. Instalarse en
esas economías no sólo suponía aprovechar la ocasión de actuar en mercados
nacientes, sino también una respuesta racional ante la amenaza para el negocio
exportador derivada del alza de aranceles en países como Brasil, Japón,
Portugal o España


En agosto de 1955 Pedro González-Bueno solicitaba al Ministerio de Industria
autorización para instalar en Navarra una planta de “fabricación y montaje de
automóviles Citroën de 2 CV, en sus modelos berlina y furgoneta”. Era el primer
paso para constituir la sociedad Citroën Hispania. Desde ese momento y hasta
finales de 1956, el presidente de la Diputación de Navarra, Miguel Gortari, llevó
personalmente las gestiones para lograr que la firma francesa aceptase venir
a la región. La correspondencia mantenida con el promotor, las autoridades
del Ministerio de Industria, la subdelegación en la provincia, el ministro de
Trabajo y los representantes de la empresa gala en Madrid retrata las prácticas
de compadrazgo entre lo público y lo privado y las rigideces de un mercado
todavía sometido en buena medida a la disciplina autárquica. Es notorio que
González-Bueno —que había sido ministro de Organización y Acción Sindical y
miembro del Consejo de Estado—, pertenecía al grupo de falangistas que se
consolidó en la élite económica durante el primer franquismo.


Pero el proyecto voló a Galicia, al puerto de Vigo y su Zona Franca. El
compadrazgo político navarro fue más débil que el gallego y esta práctica acabó
reforzando los factores puramente económicos de localización. No sólo en
forma de ventajas fiscales, sino también en el acceso privilegiado a los cupos
de divisas y a las licencias de importación de la cadena de montaje para Vigo
entre 1958 y 1959.


BATALLAS DE MI ABUELO DE VIGO


En abril de 1958 se instala en Vigo como Citroën Hispania en los antiguos
almacenes de la Aduana, ubicados en la calle Montero Ríos, que sirvieron de
taller provisional durante los primeros meses. La plantilla inicial rondaba el
centenar de trabajadores, uno de ellos era Manuel Mouriño Mendez que con
24 años empieza a trabajar en el taller de ebanistas de la empresa elaborando
los salpicadeos de madera para los coches de aquella época.ç






La furgoneta AZU, una versión derivada del 2CV, marcaba el inicio de la
producción del Centro de Vigo. Los primeros 25 vehículos tardaron un mes
en fabricarse y tuvieron como destino Casablanca (Marruecos).Estaban
aprendiendo a fabricarla y los ingenieros franceses no traían la “machina” para
subir los motores ya que tenían que traerla de Inglaterra.
En ese primer año solo fabricaron 400 automóviles


El 10 de abril de 1958, me contaba que le dieron libre para ir a la zona
de Balaidos donde se colocaba la primera piedra de lo que sería la nueva
fabrica en vez de aquellas naves, les hablaban de que serian mucha mas
gente trabajando y ellos veian que hacer un coche le llavaba un dia a los cien
trabajadores que aun eran.


Pero lo veía a largo plazo ya que eran mas propietarios que fincas las que había
que comprar y me decía que superaban los 400.000 m2, y esto era Galicia,
pescar se podia por que el mar no tenia dueño pero en cuanto se trataba de
comprar tierra…, pero al final se consiguió, y es lo que actualmente es la Zona
Franca.


Tardaron un año en irse a Balaidos , en 1959, y ya fabricaban 1.700
automóviles. Después del Azu fabricaron el 2CV , que aun se ve por ahí
andando, mi abuelo lo trajo hasta Ferrol directamente de la fábrica de Vigo.
Estuvieron fabricando ese modelo mas de 10 años pero no paraban de
fabricar más cada año, lo que había comenzado por 400 coches paso a ser
19.000 automóviles .La fábrica no dejaba de producir y aumentaban los
talleres auxiliares que antes también trabajaban para los astilleros. Tenían la
competencia de la SEAT, con el famoso 600, pero no importaba, ellos cada día
fabricaban mas. Pasaron de la nave inicial a 35.000 m2 de naves cubiertas ,las
que hoy son la naves A y B y en el año 1967 eran ya 70.000 m2 cubiertos , las
naves C y D y con mas de 600.000 m2 de terreno.


Ya decían que todo tenía un fin y llego la crisis entre los 60 y los 70 cuando se
instalan mas fabricas de automóviles en España, vieron con mucho miedo a
Ford de Valencia, era lo que mas se hablaba en el taller de carpintera ya que
la madera no se usaba en los automóviles .Ni con Dyane 6 o el Mehari parecía
mejor las cosas.


Cuando llega la crisis de 1973, la crisis de petróleo parecían que las cosas
podían ir a peor, la cosa estaba rara, además la muerte de Franco en 1975,y
los trabajadores que querían recuperar el poder adquisitivo. Aun recordaba las
revueltas de Ferrol de 1972 cuando mataron Amador e Daniel, militantes de
CCOO , aunque el era de la UGT.


Pero por aquella epoca llego un nuevo director y se puso en marcha un nuevo
modelo con suspensiones de aceite, lo nunca visto pero llegaron a vender mas
de 110.000 unidades y ya eran mas de 6.000 trabajadores , pensar que habían
comenzado solo 100.


Llegan los 80, la planta se moderniza de una forma absoluta, toda la soldadura
que antes hacían antes la gente que venían de Barreras y otras industrias
navales, todos querían trabajar en Citroën, se pasa realizar de una forma
automática, por robots .Se fabrican modelos como
Peugeot 505 desde el
año 1975 Peugot había comprado el 90 por ciento del capital de Citroën , y
modelos como el Citroën Visa, del Citroën BX, y del Citroën AX.


A mediados de los 80 ,se inició la producción de un modelo emblemático para


el Centro de PSA Peugeot en Vigo: el Citroën C15. Este modelo permaneció en
el Centro desde el año que se jubilo mi abuelo 1984 hasta el año 2005. En esos
más de 20 años, salieron de Vigo 1.181.407 unidades del C15. Fue el primer
modelo en superar el millón de unidades producidas y, tras el 2CV (que se
fabricó 25 años), el de mayor presencia en el Centro.


Este modelo, derivado del Citroën Visa supuso un punto de inflexión en la
actividad industrial del Centro. Vigo se hizo Centro Piloto para la producción del
C15: participó en el diseño y la posterior evolución de este modelo.


El éxito de esta concepción productiva ha hecho que Vigo, desde entonces, se
haya especializado en la fabricación de vehículos industriales y en turismos de
gran tamaño.


Pero no es hasta los 90 cuando se hace mas flexible la producción cuando se ve
la necesidad de un tejido industrial de proveedores que comienza a tener mas
protagonismo, es el Cluster de Empresas de Automoción de Galicia (CEAGA)
nace en 1977 por la necesidad de “just in time” la fabrica no podía parar y no
puede tener todos los elementos de producción y productos almacenados.


En 2002, el Centro de Vigo produjo 476.000 vehículos y 45.600 colecciones,
una cifra de producción histórica para la industria en aquel momento. Ese año
Vigo se convierte en la planta de mayor producción mundial del Grupo.


Si mi abuelo supiese que los cien primeros empleados que fabricaron esos
400 coches dieron lugar a 547.000 vehículos el Centro de Vigo que cerró
en 2007 con récord de producción en España e, no se lo creería. Trabajan
directamente en Citroën 9.500 personas y 25.000 en el Cluster de forma
directa y generando más de 20.000 empleos mas relacionados.


Esta es la importancia que tiene en Galicia Citroën Vigo, aunque para unos
pocos también sean recuerdos de “batallas” del abuelo.

O Telón de Grelos

Fai xa uns trinta anos, nunha terra olvidade chamada Galicia ó noroeste da Península Ibérica e aislada por un "telón de grelos" da meseta, desarrollouse un movemento cultural cuyo motor foi a música e ao que os contemporáneos denominaron a "movida galega" ou mais concretamente a "movida viguesa".

"FAI UN SOL DE CARALLO". Foi a primeira vez que a palabra carallo traspasou fronteiras e fíxose un himno.

Como ocorreu?

España vivía o postfranquismo, pasáramos dunha dictadura a unha democracia en moi pouco tempo e, todavía quedaban tas de araña que limpar. A transición creou certo desencanto a pesar da autonomía e a aparición dunha televisión pñublica galega. A xente xoven tiña ganas de facer cousas a nivel musical e estético e, esta situación foi o caldo de cultivo.

Alguén que viviu con intensidade esos momentos chegou a dicir: "Todos os días pasaban cousas e tíñamos a sensación de que podíamos facer que pasaran

"FIESTA DE LOS MANIQUIES"

Os bares e a noite foron protagonistas principais de este movemento. Apareceron un monton de grupos de música con influencias musicais moi variadas (punk, pop, rock, tecno, reggae...).

Xente moi xoven que casi sen saber tocar lanzábanse a facer música. Curiosamente, mais aló do Telón de Grelos, na mesma capital, tamén se desenrrolaba a "movida madrileña" e unha e outra darán lugar a unha idade de ouro do pop e rock en España.

"MALOS TIEMPOS PARA LA LIRICA"

Na movida galega, o seu epicentro é, indiscutiblemente, Vigo. Unha cidade de provincias, industrial, con escasa oferta cultural e que en esa época vivía un momento de crisis económica debido á reconversión naval e o paro. Vigo foi o motor e o carro uníronse cidades  como A Coruña ou Santiago,un público  pero tamén vilas mais pequenas ainda que sempre a remolque da primeira. Había moita xente que facía cousas e buscaba o seu mellor medio de expresión, pero tamén existía un público que quería ver e deixarse ver con os seus estilismos rompedores

Moitos dos que viviron aquela época recordan claramente o concerto de Siniestro Total no cine Salesianos o 27 de decembro do 1981 como motor de arranque da movida.

Locais como "El Manco" na calle Lepanto ou o Satchmo foron os primeiros escenarios onde algúns grupos deron os seus primeiros concertos; por alí pasaron Los Cafres, Bromea o Qué?, Siniestro Total...

Rápidamente apareceron outros novos templo da postmodernidad, como El Kremin, La Kama o el Ruralex e tamén dábanse a coñecer outro grupos.

Golpes Bajos, Aereolineas Federales, Semen up, Ultramarinos, Troncoso, Moncho e mailos Sapocanchos ou os Resentidos.

Na Coruña suena música de Radio Océano o Viuda Gómez e hijos e en Lugo, Los Contentos. Santiago facía a súa aportación con un local rompedor e polo que pasarían os mellores grupos do panorama galego e tamén os foráneos que viñan do outro lado do Telón de Grelos, ese local chamábase O Número K.

Ó redor da música desenrrólanse outras actividades como fanzines, revistas, emisoras de radio e, inclúso peluquerías que casan con as novas correntes estéticas.

Os fanzines, pequenas revistas impresas feitas con fotocopias intentan chegar á xente con os mismos intereses culturales, novedades musicais, comics... etc serven de medios de espresión a xoves artistas ou inquetos que colaboran dunha forma desinteresada. Neste campo, a movida viguesa tivo unha amplia representación con Escupe ou Vigorizador.

Pero a estas franzines se suman outro tipo de revistas mais elaborados e con maior presupuesto como La Naval o Tintimám ( o primeiro número saiu en 1984) e era envidiado a nivel nacional.

As emisoras de radio tampouco quixéronse perder o pastel e radio 4 con o programa A Trincheira ou Zig Zang promocionaban os grupos locales e todo o que os rodeaba

"AYATOLA NO ME TOQUES LA PIROLA"

Houbo mais, a clase política tamñen se sumou o carro e o que mais e o que menos intentou sacarlle rendimento electoral. 

Pero a movida non tiña un carnet político. Era progresista na súa maioría e alguns apoyaron o sector naval ou mobílizáronse en contra da entrada de España na OTAN

"Y BAILARÉ SOBRE TU TUMBA"

A mediados da década dos 80, a movida empezou a seu final, os grupos comezaron a gañar algo de diñeiro con as discográficas e a eufória nocturna foi evolucionando hacia outras movidas, que na actualidade son máis sociais.

O rock do pais, o Bravú

O bravú é un movemento cultural centrado na música que xurde en Galicia a principios dos anos 90 do século XX. 
O Bravú centrabase en mezclar feitos modernos coas nosas tradicións galegas. Os músicos estaban moi comprometidos coa lingua galega e co país, de feito as súas letras acostuman a ter os símbolos característicos da lingua galega falada como a gheada e o seseo.
As súas letras tiñan intención políticas, de contar os seus sentimentos e reivindicar a súa terra, pero sempre o facian dende un certo ton comico e humoristico.
Os músicos do Bravú intentaron ter un papel na historia da música, co fin de que en Galicia non só se escoitase música castelá, americana ou inglesa.
Durante os anos 90 houbo unha abundante cantidade de grupos de este estilo de rock, entre eles destacan: Ruxe Ruxe, Os Resentidos, Os Diplomáticos de Monte-Alto, Papaqueixos, Rastreros, Xenreira, Os Skornabois, Os rastreros, Os impresentables, Túzaros, La Polla records e os reaparecidos Heredeiros da Crus entre outro moitos.


Estes grupos xunto con escritores, pintores e demais astistas daquela época que estaban comprometidos con o Bravú tiveron como medio de difusión dos seus ideais e as súas reivindicación a revista "Bravu" que contaba cun número moi reducido de páxinas, ta só 16

Pero sen dúbida o medio de difusión máis importante do Bravú foi o Xabarin Club, no que sairon a maioría dos grupos bravús.


Neste movemento tivo unha especial importancia o concerto celebrado en Chantada no 94 na 2º edición do "Castañazo Rock". Aquel concerto foi, como quen di, unha festa entre amigos que tiñan grupos, pero o increible é que moitos destos grupos non sabían da existencia doutros e que este movemento foise creando en moitos lugares de Galicia a vez.
Na actualidade este "festival" de música vai pola súa 9º edición.

A compòsición destes grupo ia dende as guitarras eléctricas, pasando pola gaitas ou cellos e chegando os acordeóns. O sonido do conxunto adoitaba ser enxebre e pouco coidado; os medios económicos eran baixos e os intrumento musicais barateiros.


Este rock podería definirse dende o meu punto de vista  como un "Rock made in Galiza". Na actualidade a realidade deste movemento é clara, está morto,ou inconsciente polo menos, xa que só quedan dous grupos en activo (Ruxe Ruxe e Heredeiros da Crus)


Para rematar que mellor que un pouco de música!

Seguimos como sempre.

Onte vin no períódico "La Voz de Galicia" que a fase inicial da chegada no AVE a Galicia xa leva mais de 11 anos de retraso, isto sería perfectamente comparable os 25 anos que tardou en chegar o tren a Galicia (1873). A verdade é que polo camiño que van ás obras non sería estrano que  se tardasen 25 anos, pero nos nosos tempos é incluso mais denigrante que antes, xa que agora temos moitas mais tecnoloxías para a construcción de pontes e da vía ferrea.


O tren non era o único factor que facía que Galicia estivese mais retrasada que o resto da península. A sociedade galega do século XIX tamén era unha sociedade moi atrasada e supersticiosa; practicamente vivíase como na idade media: case todo o mundo vivía nas vilas e nunhas condicións sanitarías infrahumanas; pero á verdade é que non é necesario irse o século XIX para ver o atraso secular que ten Galicia. Nos anos 80 ainda quedaban pobos e vilas que non tiñan luz eléctrica e, na actualidade o sector primario galego é superior á media nacional; e isto é claro sintoma de atraso.


Na miña opinión, tal vez un pouco de atraso non sexa tan malo... Quizais, se estivésemos mais desenrolados económicamente Galicia convertiríase nunha especie de Benidorm cheo de turistas, con industrias... Quizais o verde dos campos perderíase, as costas deixarían de ter acantilados e pasarían a ter un hotel de luxo de 24 plantas.A verdade é que como estas praias e estos paisaxes non os hay en ningún lado, o que pasa é que os turistas fáltalles o formigón e as discotecas pero sinceramente prefero vivir sen AVE pero con campos verdes e aire puro.

Nacemento das conserveiras

É de sobras sabido que Galicia foi dende sempre unha rexión de pesca, actualmente el 10,7% del PIB galego ven dado pola pesca. Hay que darse conta que en Galicia atópanse as principais empresas conserveiras de España como Pescanova o Calvo, pero... de donde ven esta tradición conserveira?. 

Pois ben, as conserveiras galegas xurdiron xa no século XVII pero no séguinte aumentaron ata ó redor de 3000 persoas. A maior parte desta xente eran mulleres, que igual que no caso da Tabacaleira de A Coruña cobraban menos que os homes. Moitas destas mulleres compaxinaban o traballo na casa e na horta con este traballo "temporal", asi que se podería dicir que eran traballadoras fixas discontinuas.

Unha figura importante na industria conserveira galega do século XIX foi Xosé Ramón Curbera Puig, de orixe catalá pero asentado nas Rias Baixas. Este persoeiro creo unha importante industria conserveira e, ademais, foi un dos fundadores do Banco de Vigo e creou tamén a Cámara de Comercio viguesa. Ademais foi teniente alcalde da cidade de Vigo e foi unha persoa con fortes convicións republicanas

Outra persoa importante nas conserveiras galegas, ainda que xa no seguinte século, foi Valentin Paz Andrade, fundador da compañía Pescanova. Paz Andrade foi tamén un mangífico escritor e, de feito, foi galardonado neste ano 2012 con premio das Letras Galegas.

As Beiras do Charco

12/3/1858
Que tal queridiña? Cheguei xa á Habana, hay moitos galegos, pero a todos fáltannos os fillos e á esposa. Voy ir vivir a unha pensión que ten luz eléctrica e baño, pero ainda así nótaselle a morriña a todo o mundo... Eu cheguei onte e xa desexo volver.
O viaxe foi moi duro é longo e a comida era escasa, ademais o barco iba dando tumbos dun lado pra o outro e era case imposible conciliar o soño.
Mañá empezarei a traballar na construcción dun edificio, espero poder enviar 30 pesetas ó mes!, un besiño Carmiña.
Recordos.


 Pepe.




2/4/1858
Pois nos estamos ben, ainda que carliños enfermou de febres, agora xa está algo mellor pero non deixou de preguntar por ti todos os dias. Os nenos bótante moito de menos igual que eu.
Xa botamos as patacas eu e mais o teu irmán na leira; ó teu pai de que será un bo ano de patacas asi que con as patacas e o diñeiro podremos ir tirando durante o ano.
Espero que te vaia ben no traballo e ten coidado, non quero que te caias dun desos altos andamios.
Besos.


Carmiña.


20/5/1858
Mándoche as 30 pesetas como prometín, o traballo abonda e pagan o xusto pra poder enviar algo á casa. Espero que Carliños esté mellor e que as patacas abonden este ano! Quéroche moito Carmiña e non sabes o que se sufre aquí... De todas formas xa coñocín a algunha xente e xa non estou tan só como cando cheguei. Dalle besos ós nenos, ó meu pai e ó meu irmán.
Saúdos.


 Pepe.


9/6/1858
Ola Pepe, Carlos xa está ben, as 30 pestas viñéronos moi ben, compramos uns zapatos novos e algo de roupa nova para os nenos, e mesmo poidemos ir a afiar todos os coitelos ó ferreiro.
Repítoche que teñas coidado no andamio que sabes que a min iso dame moito medo!.
Besos.


 Carmiña.


6/8/1858
Carmiña... tiñas razón, o andamio era perigoso, cain o mes pasado e rompin unha perna e os médicos din que é posible que non a poda mover de novo... non sei que vou facer para poder mandar diñeiro á casa...
Espero que os medicos se equivoquen e poda volver ó traballo... non lle digas nada os nenos disto.
Un recordo moi forte do teu querido Pepe.


4/9/1858
Ai deus mio Pepe estou moi preocupada... non te tiñas que haber ido para América, agora non temos ningun diñeiro e fun a fabrica de Tabacos a buscar traballo e o conseguín asi que botarei ó dia traballando porque non che pagan por horas, pagan por traballo feito asi que terei que estar moito tempo.
Por favor escribeme rápido e melloráte moito, a verdade e que nada podia sair peor... Quéroche meu Pepe.




30/9/1858
Tranquila Carmiña, ainda non podo camiñar pero os dolores andan a remitir e xa non teño que tomar o medicamento. Ademais encontrei un traballo para darlle o boton dunha máquina pero con este traballo só poderei mandar 10 ou 15 pesetas ó mes, e ben sei que iso non chega pra nada... Sintoo moito Carmiña, eu xa non sei que facer, o dono da pensión chámame "el gallego cojo" e ríese de min, se por min fora, ti ben sabes o que facía pero non podo porque non paguei o ultimo mes e mo perdoou.
Dalle besos a todos, e outro moi fortes para ti, meu amor.
Recordos.


 Pepe.


19/10/1858
Xa comezei a traballar na fábrica, de momento gaño moi pouco porque tardo bastante e liar os cigarros, pero vou collendo practica co paso do tempo. Cómo vai a túa perna?, bueno a peseta que mandes será ben recibida, pero o mais importante e que estés ben.
Ramonciño deixou de ir á escola para coidar os seus irmáns e da horta tamén, terías que ver como traballa, é unha maravilla.
Espero que estés mellor, un bico.


 Carmiña.


13/11/1858
A perna xa non doe pero case non a podo mover, este mes pódoche mandar 10 pesetas, se cadra podeslle comprar un bolo de pan a Ramonciño, como agradecemento por coidar tan ben de todos e polo seu cumpleanos. Estou seguro de que no traballo xa vas mais deprisa e podes gañar algo mais de cartos.
Teño que irme que me chaman pra ó traballo. Un saludo moi forte.


Pepe


4/12/1858
Ola meu Pepe, xa queria aproveitar para che felicitar as Navidades, espero que os nosos deseos cúmpranse. Xa lle comprei o bolo de pan a Ramonciño, lle dixen que era da túa parte e o agradeceu moito, os nenos queren que che diga que te botan moito de menos e que queren que volvas.
Na tabacaleira xa vou mas rápida pero apenas gaño 10 pesetas ó mes. Polo menos finxen algunha amiga pero ainda asi é imposible coñecer a todo o mundo, son 4000 mulleres!.
Me despido con un forte abrazo pra ó meu home.


Carmiña

Rosalia.

Qué son os anos escuros?

Os anos escuros son unha época da historia na que Galicia "desaparece" do mapa. Durante esta época os Reis Católicos chegarón ó poder e a súa forza represora notouse ao instante. Os Reis Católicos, centralizaron o Estado e prohibiron o galego. Non comformes con isto quitaron a toda a nobreza galega e a substituiron por nobreza foránea e, lóxicamente estas persoas viñan falando castelán, en consecuencia de que as persoas que tiñan o poder falasen o castelán o galego pasou a ser unha lingua para as clases baixas e, penso que de está época ven o prexuizo de que os galegos son brutos e bastos, só por falar noutra lingua. Por iso o galego pasou por unha grande crise na que non se conta con literatura no idioma, a pesar que galicia fora o lugar dos intelectuais e un lugar de prestixio en tempos anteriores.

Nesta época as clases só se podian impartir en castelán.

Ademais disto Galicia non contaba con representación nas cortes e, como é lóxico isto impide reivindicar e protestar polo que nos faltaba e perde a autonomia.

Os Reis Católicos, crearon a Inquisición, polo tanto se alguén mostraba algunha protesta ou se "iba da lingua" o camiño que lle quedaba era a forca.

Galicia tiña unha importante plantación de olivos, pero como non era de esperar os Reis Católicos mandaron talalos co fin de beneficiar ás zonas do Sur. Co cal, tamén nos deixaron sen os nosos olivos, que por certo, son dunha variedade única. Na actualidade temos aceite galego como o da marca Abril, pero cabe preguntarse: se non se houbesen talados los olivos Galicia sería unha terra con tradición oliveira? moi probablemente a resposta sexa afirmativa, pero iso é algo que nunca poderemos saber.

 

Con todo, estes non son os únicos problemas que tiña a Galicia daquela época, ademais de iso, Galicia non recibía ningunha prata da que chegaba procedente das colonias Americanas, isto sucedeu porque en Galicia non habia portos. Todo a prata era desembarcada en Sevilla e pasaba por toda a Peninsula.

Non só era a vía mariña a que non estaba comunicada con Galicia. Mentres que toda a península estaba amplamente comunicada de forma radial con Madrid, Galicia so tiña unha via de comunicación que, despois de todo o dito anteriormente non habería que botar moita imaxinación para poder saber como sería o seu estado. Hay que dicir que isto cambiou no S XVIII xa que Ferrol convertíuse nunha das principales ciudades de España debido os seu asteleiros, nos que se destinaba unha gran parte dos fondo estatais para a defensa, e de aquela si que fixeron unha boa comunicación con Madrid por si acaso atacaban Ferrol e ia que ir a rescatala.

Galicia estaba tan separada do mundo que no annus horribilis (1640) houbo moitas revoltas separatistas en Portugal, Cataluña, Pais Vasco, Aragón...etc pero Galicia? Pois ben, en Galicia non pasou nada, os anos foron tan escuros que nin sequera vimos os movementos que habia moi cerca de nós.

Podemos ver pois, que Galicia foi un territorio completamente marxinado de España, que so interesaba para que a peninsula abultase mais. 

Na actualidade a situación galega cambiou pero, algúns dicen de nós que seguemos a ser "Gañáns, Brutos..." e a verdade e que eu penso que unha persoa que non sabe respectar as demais culturas e as marxina polo seu idioma o modo de vida non é que de dicir esas cousas.

O Padre Sarmiento.

Esté importante persoeiro galego naceu en Vilafranca do Bierzo no 1695 pero poco despois do seu nacemento él e a súa familia mudáronse ao Pazo de Santa Margarida en Pontevedra. Cursou estudos primarios no convento de Lérez e, despois estudou no colexio da Compañia de Xesús.

 

O Pai Sarmiento estudou Artes e Filosofía e posteriormente Teoloxía en Salamanca.

Por qué o Pai Sarmiento é unha persoa tan coñecida e tan influinte?

Pois ben, o Pai Sarmiento tivo moita influencia porque realixou unha importante labor lingüistica reivindicando o galego. Anotou tamén moitos topónimos e palabras galegos, que logo plasmou en libros sobre botánica. O propio pai Sarmiento conta que cando era neno os outros nenos ríanse del por falar en galego, quizais ese sea o motivo do seu compromiso coa nosa lingua galega.

A parte disto Frai Martin Sarmiento, tivo moitas outras facetas por iso foi un dos principais Ilustragos Galegos.

O meu parecer Sarmiento foi unha persoa muy avanzada ó seu tempo: interesábase pola lingua galega, a cultura...etc na actualidade a Igrexa non é partidaría do galego, hay moitos prexuizos e na actualidade a inmensa maioría non se preocupan por cuestións que este home, na súa época, se preocupaba. 

Hay que darse conta que viviu nos séculos escuros galegos e que non é dificil entender que, seguramente, case a totalidade da xente non entendía o que facía, e dicir, por qué este home se preocupaba por o galego?.

Por todo isto pareceme que Sarmiento non só foi un home culto e innovador da súa época, se non que foi un valente que loitou polo que creia e era fiel os seus pensamentos.

Caderno de bitácora do Corbett. A viaxe a Ferrol

2/8/1800


Son James Eagle, son inglés e son capitán do navío Corbett. A nosa vida era moi tranquila ata que fai unha semana o contraalmirante John Borlase Warren mandóume un mariñeiro para que me dera a noticia de que o día terceiro de este mismo mes tería que preparar ó meu escuadrón para sair cara as costas no norte de España, concretamente hacia a cidade de Ferrol. Que é un lugar moi peculiar, é un regalo da natureza xa que é unha enorme enseada ideal para refuxiarse dos ataques e das tormentas.
A nosa misión consistirá en atacar a cidade e destruir o asteleiro que se encontra nela, pero non será unha misión facil, a cidade a parte da enseada está protexida por tres castelos que teremos que derribar.



Os meus marines está ultimando os preparatorios do navío; levando as provisión, tendremos que levar comida suficiente para os 250 homes que mañá se embarcarán no buque. Tamén hay que levar madeira e munición suficientes para os 72 cañóns do barco.
Os nervios non se poden disimular, pero con un bo vento do noroeste e un dia con néboa poderémos asediar e conquistar esa cidade.
Mañá embarcaremosnos ás 12 da mañá, esperemos que o viaxe sexa tranquilo e que deus nos axude.



3/8/1800



Hoxe é o dia do embarco, no porto pódense ver 100 barcos dos cales 20 son de guerra e outros 80 de transporte entre todos eles viaxarán 15000 homes preparadas para dar as súas vidas pola súa patria.
O día é despexado e vai unha boa temperatura. Pódese ver ós mariñeiros despedíndose das súas familias, mulleres chorando e nenos con caras pálidas e incrédulas ante tal panorama.



Cando os mariñeiros subiron os buques o xeneral Pulteney deu á orde de partir e as nosas velas despregáronse coma rayos. Pouco a pouco ibanse difuminando as costas inglesas e nos adentrábamos mar a dentro.



4/8/1800



Na primeira noite todo foi ben, tuvimos algun percance xa que o buque Walter rompeu a vela maior e tivemos que axudarlle a reparala.
Hoxe ó dia segue a ser bo pero aquí en mar a dentro vai mais frio que na costa.
Realmente a visión de todos os navios navegando a par é escalofriante, xamais tiña visto algo semellante de feito o noso, un dos mas grandes, parece insignificante no conxunto de todos eles.
Agora marcho ó timón do barco porque temos que virar 15 graos o estribor para enderezar a espedición cara ó obxectivo.



5/8/1800
No dia pasado un buque con un comandante pouco experimentado rozou co noso casco e produxo unha pequena fisura que inundou o almacén das patacas e tivemos que reparalo pero agora as patacas estan inservibles e o contraalmirante John Borlase ordeou que o comandante de ese nave nos dera parte das súas provisións para poder afrontar a viaxe. Agora a fuga xa está reparada e os homes traballaron toda a tarde intentando quitar toda a auga.
Son as 12 da noite e os mariñeiros beben ron e xogan as cartas mentres que falan de mulleres e riense do comandante do barco que nos chocou.
···
10/8/1800
O cansancio da viaxe fai mella na tripulación. Dous dos meus enfermaron por comer patacas podridas e agora non poden facer o seu traballo, esperemos que non morran, non quero perder o diñeiro que me custou contratalos.
Levamos 3 dias indo na primeira liña da flota, o barco de estribor é o Charles Brown unha fermosa Fragata de 4 paos e 42 cañóns da que me fixen amigo do sue comandante chamado como o propio navío, pois este é un dos mais importantes comandantes ingles.

···

13/8/1800
Quédanos 12 largos dias para chegar ó noso destino, pero os nervios acentúanse maís con o paso de cada día.
As naves viaxan todas á par, pero onte unha tivo un percance. Un home resbaluo e tirou unha botella de ron e a súa pipa pola cubierta o que produxo un pequeño incendio que apagaron rápidamente con agua de mar. Ese soldado foi castigado sendo atado un dia enteiro o bauprés.



14/8/1800
A noite pasada houbo unha gran tormenta que fixo algúns dstrozos nalgún barco pero, non houbo que lamentar ningunha morte.
No noso barco rachou a vela mayor pero os homes puxéronlle un parche con unha tela e ahora volvemos a ir á velocidade do raio.
A tormenta amainou esta mañá pero ainda sege a chover, rezaré para que esta noite non volva a haber tormenta, os marines non poderían aguantala, teñen que durmir algo.

···

19/8/1800
A viaxe faise pesada, incluso eu estou canso xa de comer patacas, a miña carne acabouse e so quedan patacas e pan. Dentro de 6 dias chegaremos o noso destino.
O vento amainou estes ultimos días pero debido a tormenta anterior avanzamos rapidamente por iso, seguramente, cheguemos no plazo previsto.



24/8/1800
Hoxe é o ultimo dia de navegación, xa puidemos observar a costa galega o horizonte. A tripulación está calada, nerviosa, xa non se ven as festas e non se escoitan os berros de que noites anteriores eran o baixo continuo da noite.
Agora todos nos planteamos que pasará. Non hai néboa, fai bo dia o vento está cambiando lixeiramente a nodés e vai algo de frío.
Os mariñeiros limpan as súas espedas e trabucos. Mesmo o cociñeiro limpa o seu coitelo por si acaso.



O plan para maña será intentar entrar todos en fila pola Ria e consegui derruir os 3 castellos. O meu barco encargaráse de dirixir a 5 navíos para destruir o castelo de San Felipe. Este é un castelo moy bo defendido según contan outros comandantes que viron os seus planos e, que entre os tres, crean unha barreira case infranqueable. Confiemos na mariña inglesa, esos Ferrolanos non poden ser para tanto.



25/8/1800
Hoxe é o día. O primeiro que fixemos foi cambiar as nosas bandeiras polas francesas co fin de que crésen que éramos aliados e non enimigos.
Despois soltamos todas as velas e nos introducimos pola Ria de Ferrol. O españois pronto se deron conta de que non éramos franceses e a súa ofensiva non tardou en chegar. Tan pronto nos puxemos a tiro dispararon os cañóns dende os 3 castelos e un barco tardou poco en hundirse. O noso casco sufriu danos e 2 horas despois decidimos retroceder e internarnos pola costa norte, en Doniños e San Xurxo.
Unha vez chegamos a Doniños soltamos o ancla e desembarcamos cos botes. Chegamos á praia, e avanzamos polo dous lados dun lago que había pouco despois da praia.
O anoitecer chegamos a un lugar chamado Brion e ali encontramos a resistencia inglesa, pero o xeneral o xeneral Pulteney ordeou que non nos podriamos quedar en Brión xa que era un lugar perigoso para acampar.



26/8/1800
O amencer intentamos tomar Ferrol indo por Valón pero a ofensiva dos españois foi moi dura, non eran tantos homes en número coma nós pero, mandaron escuadróns dende Mugardos, e Xubia.
Tivemos o problema de non coñecer ben o terreno.
Houbo moitas baixas do meu escuadrón, dos 250 homes só quedaban 47, e algúns estaban heridos e non podían continuar.
Finalmente retirámonos os nosas naves as 11 da mañá e as 2 da tarde xa estábamos subindo os botes.
A misión, era dificil, pero con ese número de mariñeiros realmente parecíanos unha tarefa facil, que ó final non resultou ser asi. Íbamosnos rendidos, desmoronados. Eran moitas vidas perdidas, sobre todo do meu barco. Graza a deus en xeneral non morreron tantos, de 15000 volveron 13856 para as súas casas, pero o fracaso era absoluto, non habiamos conseguido nada. Para o único que serviu a expedición foi para gastar diñeiro e vidas humanas.
Teño que tomarme un descanso e pensar se son quen de volver a sair á mar. Os Ferroláns son moito mais valentes e fortes do que pensábamos.

Antonio de Puga.

A verdade e que eu non sei moito de pintura, pero sempre que penso en pintores penso en Velazquez, Goya, Vermeer... etc.O outro dia ensináronme unha pintura dun pintor Galego, ate aquí todo ben, o que pasa e que é un pintor barroco nacido no ano 1602 en Ourense e eu, sinceramente, nin se quera me soaba o seu nome, Antonio de Puga. Éste pintor morreu no ano 1648, polo tanto viviu ata  os 46 anos, pero a súa obra non é demasiado extensa.


As súas pinturas estan distribuidas dunha forma moi desigual, por unha banda algunhas estan aqui en Galicia como "Anciana" que encóntrase no Museo de Pontevedra.

E outras encóntranse en importantes museos internacionais como no Bowes Museum como "San Jerónimo Penitente"

 

Cando vin estas pinturas pensei "isto poderíao facelo Velázquez" quizais algún entendido podería explicarme se hai moitas deferenzas entre un velázquez e un puga.

Precisamente porque non o coñecía penso que as veces os galegos non sabemos reivindicar o noso, o que tenemos propio e por iso non nos damos acoñecer

Hai tanta diferenza?

Vives na baixa idade media. Existe o comercio, as cidades e por descontado a moeda. Es un noble, porque Deus así o quixo e das gracias porque así sexa. Cada noite tes as mellores ceas, e polo día os teus vasalos danche o diezmo. Necesítanche e non tes reparo en facelo patente día a día. Se algún se retrasa recibe o seu castigo. Tes todo o que desexas, todo o que es capaz de imaxinar acaba sendo teu. Incluso as mulleres, queiran ou non, acaban sendo túas. Non tes reparos e non che importa o estamento ao que pertenzan. É por iso polo que unha das túas diversións favoritas é aparecer na boda dunha daquelas campesiñas que tanto se esforaran en encontrar un marido que aceptase a dote e destrozar aquel momento. Gústache saber do teu poder fronte aos demáis.

O pecado non importa. Cres en Deus, porque grazas a el é polo que gozas dese poder. Pero o pecado non importa porque podes comprar o perdón, e diñeiro non che falta.

Todo te sorrí. Tes diñeiro, mulleres, poder, comida, liberdade e todo o tempo do mundo para gozalo.

Por fin chega un novo día, e vas polas rúas pensando cal será o plan diario. E nun momento ves a moza máis incrible que nunca contemplaras. Sabes que será túa. Primeiro utilizarás os teus encantos e, en caso de que non funcione, cousa pouco probable, non importa, tes o dereito a que sea túa.

E acercaste, sorrís e fálaslle, pero ella vaise, despréciate e ignórate. Non o podes crer, quen se pensa que é? Entón o sorriso desaparece é ordeaslle que vaia contigo, pero ella négase. Non che importa e a forzas, e a levas contigo ao teu fogar e fas o que desexas.

Non todo é tan fácil. A moza non era unha campesiña máis. A moza era a filla dun noble, a filla dalgén moi importante, moito máis ca ti. Pensas que nada pode ir mal aínda así, queres crer niso, pero no fondo sabes que estás equivocado.

Pasan uns días e chega a carta do rei, a túa condena, a venganza do pai, a morte. E entón todos os perdones divinos, todo o diñeiro, todo o poder do que disfrutabas non importa en absoluto porque hai alguén máis importante ca ti que busca o teu fin, e asi como ti sempre conseguías o que querías ese noble conseguirao tamén.

Século XXI, ano 2011, agora es un banqueiro, pero non calquera, es un gran directivo. Pasaron aproximadamente tres anos dende que explotou a crise a nivel mundial, dende que moitos ricos desapareceron da escena e aquelos que vivían ven xa non viven tan ben como quixeran. Máis pobres e máis paro. Menos diñeiro, máis debeda pública. Recortes, recortes e máis recortes.

Hoxe tes unha reunión importante, deixas o banco, pero a indemnización millonaria ninguén cha pode quitar, iso non. Tes poder, ves todas esas persoas esforzándose para superar o día a día, os que invirtiron os seus aforros ou aqueles pobres ignorantes que se confiaron, accederon a créditos que non podían abarcar e levaron un nivel de vida superior o que realmente podía levar. E pensas no viaxe que farás, na nova casa fora do país que compraras e no novo automóvil de luxo, por que non? Logo pensas en cal das túas contas en paraísos fiscais ingresarás o diñeiro, e decides que o repartirás.

Todas esas persoas protestando na calle, loitando por superalo, loitando polo que esperan un futuro mellor, pora evitar que volva suceder aquello do que ti es parte responsable. Sorrís de satisfacción ao saber que aínda que cren ter o poder, non o ten, e por moitas protestas que fagan que segue dominando é aquel que ten diñeiro, aquel que pertence a clase das bancas, nin sequera do goberno, eles tamén son vasalos. Estas de volta na idade media, solo que os demáis non o saben e pensan que xa está superado. E volveste a rir de como se compadecen daqueles que viviron no pasado, cando eles, no fondo, son iguais, solo que agora disfrutan de pequenas liberdades, placebos que lles serven para vivir pensando que o destino está nas súas mans e non nas de Deus.

Entón, un día, polo pronto, unha investigación fiscal, e estas imputado. Que erro cometestes? Non o sabes, pero, pase o que pase, xa non hai pena de morte e ti es o rei. A túa condena pagarannas con diñeiro e no peor dos casos quizás uns escándalos públicos. Pero aínda tes diñeiro e hay moitos lugares no mundo onde comezar de novo. A condena non significa a morte, nin sequera figurada.

Fernándo Gómez, o campesiño.

Ano 967. Fernándo Gómez, campesiño, pobre, pai e marido, vasalo. Como cada mañá, co canto do galo espértase para traballar as terras, esas cosechas polas que terá que dar ao seu señor un porcentaxe que lle deixará sen o necesario para vivir dignamente pero, que campesiño era digno? Deus decidiu que el nacera campesiño e non señor e como bo cristián ten que aceptar o seu designio e cumprir coa función outorgada.

 Levántase e prepárase para un longo día de traballo mentres que a muller encárgase das tareas do fogar e das comidas, do gando e da horta e as nenas a axudan. Unha familia, unha familia á que non pode alimentar, unha familia que representa máis unha carga que outra cousa. Carga sobretodo porque non ten fillos, e as fillas so supón unha preocupación máis e, se quere librarse delas, a dote é fundamental. Pero que dote? É pobre, e pobre seguira sindo.

Mañá tras mañá Fernando pensa nisto, e vai a traballar.

No campo, minuto tras minuto, hora tras hora, traballa. Traballa para obter unhas pésimas cosechas polo desatinado tempo. Así pasa Fernando os días, as semás e os anos.

Unha mañana calquera, levántase e a muller está aínda na cama. Odiaa, que se cree que é? El tamén esta farto de día tras día deslombarse para mantela a ella e ás fillas. Entón dase conta de que tampouco ás fillas prepararan nada, seguen sen levantarse, por riba de que non para de preocuparse pola súa dote para conseguir casalas e manter o honor da familia! Por riba de que todo o que fai faino por elas! E ningunha preparáralle nin sequera algo que comer antes de ir ao martirio do traballo. Váise, váise desexándolles o peor a cada unha daquelas desagradecidas.

E outra vez no campo traballa toda a mañá e tarde para non obter nada. Para chegar a casa durmir e volver levantarse para traballar o campo. E con eses pensamentos, con cada movemento que fai, con cada tirón muscular debido ao esforzo, con cada gota de súor que resbala polo seu corpo, acumula o enfado iniciado co día.

Chega a noite e con ela a fin da xornada. E con ese enfado acumulado Fernándo chega á casa onde espera un prato que o amanse. Pero non hai ninguén que o reciba. Non hai ningún prato que o calme. Vai o dormitorio desboucado e encontra á muller durmindo. Durmido! Mentres el traballaba. E o enfado vai a peor, porque sabe que as fillas tamén están durmindo. Nise instante decide que se o seu traballo non recibirá recompensa nin sequera na propia casa cobraráo el mesmo. Entón busca o acumulado para a dote das fillas e opta por cear fora e, xa que a muller dorme, buscará xunto coa cena otra muller que o satisfaga.

Vaise vaise e encontra o primeiro sitio onde cear e conseguir aquilo que busca tan desenfreadamente, empuxado polo enfado e a ira que contaminan cada idea que se lle pasa pola cabeza.

E bebe. Come, bebe e disfruta. Peca.

Pasa a noite fora e despois non volve pola casa. Non quere afrontar o que fixo, a desgraza que causará na casa ao dicir que as dotes convertéronse en vicio. Tampouco quere chegar, ver que aínda están na cama, ver todo desatendido e volver a traballar coa ira do día anterior.

E repítese o esquema de día tras día traballando. Volve a casa. Arrepentido e a vez non tanto. Non rexeita haber disfrutado unha noite da súa vida xa predestinada polo Señor.

Unha vez entra encontráas nas camas, pero xa non lle importa, e como aínda quedálle parte das dotes volve a disfrutar da noite e dos praceres que únicamente os señores coñecen. Entón pensa e da gracias por ter unha familia tan desagradecida que lle permita disfrutar asi sen rexeitamentos. Todo o sufrimento acumulado escapa nesas noites.

Pero unha vez sereno na mañá, onde tanto tempo traballando tamén da moito tempo no que cavilar, decátase que non é normal o comportamento na súa casa. Que a muller e as fillas sempre responderan ás súas obrigas e demandas. E daquela o arrepentimento aparece más forte do que nunca aparecera na vida de Fernando. E segue traballando, máis duro que nunca, máis horas e máis constantemente do que o fixera na vida, tentando redimirse.

Entón non quere voltar á casa, pero sabe que así ten que ser. E regresa, pensando unha e outra vez en porque non se decatara da anormalidade do comportamento e non se preocupara por ellas. Pero sabía a resposta, necesitaba unha excusa para non facer o que debía, para deixalo todo e disfrutar unhas horas.

Con esa idea na cabeza chega a casa e abre a porta. Decide acurdir a ver a súa muller primeiro e acércase. Entón atópase cun corpo branco e frío, coa morte. E nesa noite atópase dúas veces máis ao acercarse ás súas fillas. A morte con nome de peste. A morte presente en todas partes e que el non quixera vez.

Entón xa non as odia a ellas. Odiase a si mesmo por comportarse así cando no foro interno sabíao de primeira man. Cando sabía que a morte acechaba en cada recuncho do lugar que habitaban. E pensa en morrer, en quitarse a vida. Entón tamén dase conta que non pode facelo, é a ofensa máis grande a Deus, quitarse a vida que el lle outorgou. Intentar ter o control da vida propia era impensable.

Daquela decide tumbarse xunto á peste, tumbarse xunto a ella e esperar que o atrape tamén aínda que polos pecados cometidos teña que pasar polo purgatorio. E pasan os días, e Fernando segue sen morrer, segue esperando. E así seguira, porque ese non e o camiño que Deus lle ten preparado.

Codex Callistinus

Fálase moito na actualidade sobre o Códice Calixtino, xa que foi roubado da Catedral de Santiago o 6 de Xullo do ano pasado, esté roubo está claro que non se fixo con un fin de venda no mercado negro xa que sería detectado se non, que mais ben, foi realizado para un coleccionista particular. Moitos diarios galegos e nacionais facíanse eco desta noticia e poñian titulares de tipo: "O Robo del Siglo" ou "Conmoción tras el robo del Códice Calixtino".


Pois ben este documento tiña un importante valor histórico. Foi escrito entro o ano 1130 e 1160, por tanto da Idade Media, que é o tema que nos abarca agora. Este códice era unha guía do peregriño Santiagués distibuido en cinco libos e que conteñen: sermóns, cantos, milagres,ilustracións e incluso chega a narrar a historia de Carlomagno.

A comida galega na Idade Meia

Moitas veces pensamos, que ó haber pasado tantos anos entre a Idade Media e os nosos tempos as nosas tradicións, cultura, gastronomia...etc cambiaron moito; pero, no tocante á gastronomía, polo menos non é asi.


Na actualidade encántanos ir a unha feria e comernos un bó polvo á feira (de ahi a Festa do Polvo do Carballiño,) con o noso pan de Cea, tomarnos na casa un caldiño de grelos, un cocido ou unha carne ó caldeiro...etc.


No medievo a situación non era moi diferente, de feito era moi similar:


O polvo á feira foi "inventado" polos monxes do Mosterio Cisterciense de Santa María a Real de Oseira, xa que recibian como pago das rendas polvo seco e é loxico pensar, que habendo aceite galego naquela época, utilizasen o propio aceite do país e quizais, en lugar de pimentón usaban outra especie.

Este monsteiro, non só inventou a forma mais popular de elaborar o polvo, ademais, tivo un grande papel na elaboración do pan de Cea, xa que este mosteiro practicou dende sempre a molienda e a panificación.

É salientable tamén o papel da castaña na dieta galega. En Galicia hai abundancia de castaños. Naquela época a pataca ainda non habia chegado, dado que esta chegou de América, e polo tanto o suplemento de hidratos de carbono eran as castañas. Pódense ver construccións con o fin de almacenar as castañas nas Fragas do Eume, preto do mosteiro de Caaveiro. Son unhas construccións e forma circular, por dicilo dalgunha maneira como unha casa castrexa pero mais pequena.


Quizais o alimento Galego que mais destaca é o nabo. O nabo, é unha raiz carnosa, dela sae, primeiramente, a nabiza e despois o grelo, de ahi que sexa fácil intuir que, con moita posibilidade, puidese facerse o caldo. O consumo abusivo de grelos soia causar bocio, unha enfermidae que afecta á glandula da Tiroides e que foi moi frecuente en galicia ata mediados do século XX 


En canto a bebida, o viño xa se facia na epoca dos romanos, destaca o Ribeiro o Alvariño e o Amandi, en miotas ocasións o viño era o pago que facian os campesiños a nobreza e a igrexa polo "aluger" das terras de cultivo, e tamén o facian os provios curas. Este viño na actualidade segue a ser un dos principais manxares a nosa terra.


Podemos deducir, con certeza, que na actualidade a gastronomía galega, a pesar de seren recetas sencillas, seguen a ser duradeiras no tempos e de calidade.

Os Bufóns

Os bufóns eran uns "humoristas" que xurdiron na antiga Grecia e Roma, e tamén chegaron ata a época do medievo, no que a súa figura gañou moita impotancia, xa que entretiña tanto o rei coma ós nobres despóis das comidas contanto chistes e facendo gracias.


Os bufóns iban vestidos cuns traxes con cascabeis e uns gorros moi característicos, ademais tiñan uns bonecos que soian parecerse ó propio bufón

Moitas veces os bufóns eran persoas con problemas físicos como enanismo, jorobados ou tamén pequenos retrasos...etc.




Os bufóns, ainda duraron mais ca na idade media, de feito Velazquez fixo unha serie, coñecida como "Os Bufóns de Velazquez" na que retratou a moitos. Destaca por exemplo o "Bufón de Calabacillas" ou tamen o "Bufon don Sebastian de Morra", ainda que estes xa non teñen o mismo uniforme que da Idade Media.


Non queda constancia dos búfons galegos da Idade Media pero podemos deducir, dado que a zona de Galicia e o norte de Portugal eran os lugares mais prosperos de toda a peninsula, que en Galicia si houbo bufóns que estiveron ó mando das diferentes familias nobiliarias que tiña a nosa terra.


Deixovos aqui unha escena moi graciosa de Woody Allen na pelicula "Todo lo que usted quiso saber sobre el sexo"

A base da economía medieval: A Agricultura

Se nos damos conta, as tecnicas agricolas non progresaron moito dende o medievo ata ós nosos dias, é certo que agora temos tractores que nos fan o traballo do calabo con o arado e sembradoras eléctricas e demais pero realmente moita xente do campo segue a utilizar os métodos tradicionais.

Na actualidade, en Galicia a principal actividade económica xa non é a agricultura, pero ainda asi, moita xente que ten unha leira a utiliza para plantar as suas patacas, tomates, repolos... etc

Pero para a xente da Idade Media a agricultura o era todo, xa que sen ela, as familias non terian que comer e non terias posibilidade de pagarlle os diezmos ós nobres. Por iso, co fin de aumentar a productividade no campo, nesta época introduxéronse innovacións como os arados pesados, a rotación trienal: que consiste na partición da terra en tres na que cultivas un cereal de inverno durante o primeiro ano, durante o segundo ano, un cereal de primaveira, e o final un ano de barbeito (tempo no que o terreo queda sen cultivar).

É lóxico pensar que na Galicia daquela época ademais da agricultura, tiña un importante papel a recolección das castañas, supliendo ás patacas, xa que daquela ainda non fora descuberta América.

Age of Empires en Galicia

Recentemente fixen un escenario persoalizado neste "mitico" xogo de batalla que aseméllase á xeográfia de Galicia e un pouco a historia da idade media, ainda que tampouco é gran cosa; se queredes o escenario podedes contactar conmigo en ------(comentade no post) e volo paso é xa vos explico hai como tendes que facer para que poidades disfrutalo, é moi facil! Un abrazo!

Os suevos, asesinos?

Os Suevos, chegaron ó noso pais no ano 409, é inicialmente adicaronse o robo para poder sobrevivir.... Pero fixeron isto os 147anos que estiveron aqui?



Pois ben, a resposta en non, a verdade e que os suevos deberon ser recibidos con receo, pero grazas ó pacto "Foedus", e en este pacto acordábase que agora xa non eran uns "inmigrantes sen papeles" é dicir eran recoñecidos como habitantes de Gallaecia. Isto foi un acontecemento que pouco a pouco comenzou a gustar mais ós nosos antecesores, ós galáico-romanos, xa que a difereza do réxime romano, os suevos eran mais permisimos. Os habitantes de Gallaecia antes da chegada dos suevos estaban atados á terra é o seu patrón, e tiñan que pagar uns enormes tributos a Roma. Moitos destes galaico-romanos preferian estar baixo o dominio suevo e ser algo mais pobres pero vivir el liberdade que ter que aguantar as reprimendas dos romanos, como di Paulo Oriso: "os galaio romanos prefiren a liberdade dentro da pobreza que a agobiante preocupación de pagar os tributos a Roma". 



Ademais disto os suevos (reinado de Requiario) acuñaron pro primeira vez en Europa unha modeda  con o seu nome posto na leyenda da moeda. Esta moeda chámase Silicua. Era unha moeda feita de prata

En definitiva, os suevos, supoño que non serian tan mala xente como din, é certo que fixeron moi malas accións, pero tamen as tiveron mellores. Ademais, os romanos tampoco eran uns santos!

As invasións dos Suevos

Os suevos chegaron a Gallaecia no ano 411 d.C, permaneceron na península durante 174 anos, e durante este tempo unha das súas formas de conseguir riqueza era saquear outras cidades. Moitas veces o procedemento era viaxar polas calzadas romanas ata chegar a unha cidade, saqueala no menor tempo posible e despois fuxir rapidamente co botin.

 - No ano 437, con o rei Rechila ó mando dos suevos, estos penetran en Emerita e rouban unha grande cantidade de ouro e tamán de prata.

- No mandato do Rei Requila os suevos saquean Mérida e Sevilla

- No ano 455, invaden a provincia Tarraconense e lévanse a moitos escravos a Gallaecia.

- Pouco despois do ano 456 os Godos penetra nas Hispanias e o rei suevo Rechiario sae na súa busqueda a Astúrica co fin de eliminalos, pero os godos levaban un exército enorme e isto provocou que poco despois de comezar o combate os suevos foron derrotados e moitos deles foron apresados aina que moitos deles conseguiron darse á fuga.