Fernándo Gómez, o campesiño.

Ano 967. Fernándo Gómez, campesiño, pobre, pai e marido, vasalo. Como cada mañá, co canto do galo espértase para traballar as terras, esas cosechas polas que terá que dar ao seu señor un porcentaxe que lle deixará sen o necesario para vivir dignamente pero, que campesiño era digno? Deus decidiu que el nacera campesiño e non señor e como bo cristián ten que aceptar o seu designio e cumprir coa función outorgada.

 Levántase e prepárase para un longo día de traballo mentres que a muller encárgase das tareas do fogar e das comidas, do gando e da horta e as nenas a axudan. Unha familia, unha familia á que non pode alimentar, unha familia que representa máis unha carga que outra cousa. Carga sobretodo porque non ten fillos, e as fillas so supón unha preocupación máis e, se quere librarse delas, a dote é fundamental. Pero que dote? É pobre, e pobre seguira sindo.

Mañá tras mañá Fernando pensa nisto, e vai a traballar.

No campo, minuto tras minuto, hora tras hora, traballa. Traballa para obter unhas pésimas cosechas polo desatinado tempo. Así pasa Fernando os días, as semás e os anos.

Unha mañana calquera, levántase e a muller está aínda na cama. Odiaa, que se cree que é? El tamén esta farto de día tras día deslombarse para mantela a ella e ás fillas. Entón dase conta de que tampouco ás fillas prepararan nada, seguen sen levantarse, por riba de que non para de preocuparse pola súa dote para conseguir casalas e manter o honor da familia! Por riba de que todo o que fai faino por elas! E ningunha preparáralle nin sequera algo que comer antes de ir ao martirio do traballo. Váise, váise desexándolles o peor a cada unha daquelas desagradecidas.

E outra vez no campo traballa toda a mañá e tarde para non obter nada. Para chegar a casa durmir e volver levantarse para traballar o campo. E con eses pensamentos, con cada movemento que fai, con cada tirón muscular debido ao esforzo, con cada gota de súor que resbala polo seu corpo, acumula o enfado iniciado co día.

Chega a noite e con ela a fin da xornada. E con ese enfado acumulado Fernándo chega á casa onde espera un prato que o amanse. Pero non hai ninguén que o reciba. Non hai ningún prato que o calme. Vai o dormitorio desboucado e encontra á muller durmindo. Durmido! Mentres el traballaba. E o enfado vai a peor, porque sabe que as fillas tamén están durmindo. Nise instante decide que se o seu traballo non recibirá recompensa nin sequera na propia casa cobraráo el mesmo. Entón busca o acumulado para a dote das fillas e opta por cear fora e, xa que a muller dorme, buscará xunto coa cena otra muller que o satisfaga.

Vaise vaise e encontra o primeiro sitio onde cear e conseguir aquilo que busca tan desenfreadamente, empuxado polo enfado e a ira que contaminan cada idea que se lle pasa pola cabeza.

E bebe. Come, bebe e disfruta. Peca.

Pasa a noite fora e despois non volve pola casa. Non quere afrontar o que fixo, a desgraza que causará na casa ao dicir que as dotes convertéronse en vicio. Tampouco quere chegar, ver que aínda están na cama, ver todo desatendido e volver a traballar coa ira do día anterior.

E repítese o esquema de día tras día traballando. Volve a casa. Arrepentido e a vez non tanto. Non rexeita haber disfrutado unha noite da súa vida xa predestinada polo Señor.

Unha vez entra encontráas nas camas, pero xa non lle importa, e como aínda quedálle parte das dotes volve a disfrutar da noite e dos praceres que únicamente os señores coñecen. Entón pensa e da gracias por ter unha familia tan desagradecida que lle permita disfrutar asi sen rexeitamentos. Todo o sufrimento acumulado escapa nesas noites.

Pero unha vez sereno na mañá, onde tanto tempo traballando tamén da moito tempo no que cavilar, decátase que non é normal o comportamento na súa casa. Que a muller e as fillas sempre responderan ás súas obrigas e demandas. E daquela o arrepentimento aparece más forte do que nunca aparecera na vida de Fernando. E segue traballando, máis duro que nunca, máis horas e máis constantemente do que o fixera na vida, tentando redimirse.

Entón non quere voltar á casa, pero sabe que así ten que ser. E regresa, pensando unha e outra vez en porque non se decatara da anormalidade do comportamento e non se preocupara por ellas. Pero sabía a resposta, necesitaba unha excusa para non facer o que debía, para deixalo todo e disfrutar unhas horas.

Con esa idea na cabeza chega a casa e abre a porta. Decide acurdir a ver a súa muller primeiro e acércase. Entón atópase cun corpo branco e frío, coa morte. E nesa noite atópase dúas veces máis ao acercarse ás súas fillas. A morte con nome de peste. A morte presente en todas partes e que el non quixera vez.

Entón xa non as odia a ellas. Odiase a si mesmo por comportarse así cando no foro interno sabíao de primeira man. Cando sabía que a morte acechaba en cada recuncho do lugar que habitaban. E pensa en morrer, en quitarse a vida. Entón tamén dase conta que non pode facelo, é a ofensa máis grande a Deus, quitarse a vida que el lle outorgou. Intentar ter o control da vida propia era impensable.

Daquela decide tumbarse xunto á peste, tumbarse xunto a ella e esperar que o atrape tamén aínda que polos pecados cometidos teña que pasar polo purgatorio. E pasan os días, e Fernando segue sen morrer, segue esperando. E así seguira, porque ese non e o camiño que Deus lle ten preparado.